Dagboek 2009

Onderaan starten voor het eerste dagboekverhaal van onze 2e jongerenuitwisseling van 29 oktober – 14 november 2009 !

Hééélemaal onderaan vind je een hoop leuke reacties van vrienden en familie tijdens ons verblijf in Nicaragua!

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

24 november 2009

(ne gelukkige morgen Egon en veel succes met het vergaderen met de kunstacademie voor de overige Niquipo dudes)

Bueno, ik zal hier eens kort een tekstje oppappen over het wel en wee in Nicaragua sinds onze kindjes weg zijn.

De dag van hun vertrek heb ik de late bus uit Managua terug genomen naar het ooh zo geliefde Nueva Guinea. Dit schrijf ik om de jongeren nog een beetje jaloers te maken want op het einde van de reis miste iedereen het zeer erg.

De week die volgde heb ik:

– even uitgerust

– samen met cedema (of hilaria voor sommigen) de planning van de volwassenen uitwisseling overlopen

– samen met Niquipo ng en de red hun jaarplannen voor 2010 doorgenomen

– mijn huisje tegenover het hotel al wat ingericht

– met de bomberos een reis naar Managua gemaakt om Johans komst voor te bereiden

– op deze Managua trip ook de diplomauitreiking van Aura meegemaakt

– en tevens ook enkele oude kenissen opgezocht daar

– jurylid geweest in een ecologische liedjeswedstrijd op het sportpleintje in het park van N G

– een soort van housewarming party gegeven

– en ten slotte ben ik dan weer naar Managua afgezakt (3e keer in 8 dagen)om de volgende delegatie af te halen

Nu zit  ik momenteel in een cybercafe tegenover de bib in Rama (een stad waar Maastricht een stedenband mee heeft) om zo meteen te vergaderen met de mensen van het stedenbandcomite hier. Ook Hilde Johan en Annemie zitten hier lustig te schrijven voor hun blogverhalen die te volgen zijn op http://www.trudomundo .com.

Ok , hier ga ik het bij laten want er staat (niet gelogen) 7 man te wachten om de computers te gebruiken.

Groetjes en ik post hier nog wel eens wat.

Ps: sorry voor de schrijffouten en geen-leestekenfouten maar t moest rap gaan X

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

13 november 2009

Goeiemorgen! Vaarwel! wij vertrekken straks naar huis en zien jullie morgen weer.

Gisteren nog een gezellige avond gehad hier in het backpackers inn. vele nationaliteiten tezamen…weeral…en dat kan soms al eens botsen heeft Tom ondervonden.

Nu gaan we ontbijten, de vuilnisbelt bezoeken en hop het vliegtuig in voor ….ik weet niet hoeveel uren…

Tot morgen!

Jullie kindjes, liefjes, zusjes, broer, kleinkinderen, vrienden en vriendinnen

………………………………………………………………………………………………………………………..

12 november 2009

Goeiemorgen allemaal! Kristien liet jullie gisteren (vandaag voor jullie…) meegenieten van onze avonturen in Leon. Gisterenochtend zijn we aangekomen in Granada waar we in Hospedaje la libertad warm werden onthaald. Omdat het hier nog steeds te warm is om al teveel ledematen te verzetten hebben we de rest van de dag al kuierend, etend en drinkend doorgebracht in de gezellige straten en pleinen van de stad. In deze herberg zitten allerhande nationaliteiten samen, en aangezien een cuba libre hier maar 25 cordoba kost (1 euro ongeveer) werd het nog een hele gezellige avond.
Vandaag (donderdag) gaan we onze allerlaatste dag in hier in Nicaragua. Ik heb het gevoel dat niemand naar huis wil. Sommigen hebben informeel al wat geinformeerd naar de mogelijkheden om het vliegtuigticket te verlengen… Maar geen nood, we komen allemaal terug (behalve evert…die blijft nog wat hangen).

Iedereen wordt hier stillaan wakker, de rijst met bonen en eieren gaan naar binnen en we wachten op de minibus die ons vandaag richting Masaya zal brengen. Daar zullen we een bezoek brengen een de nog steeds actieve (oeoeoeoeoehhh…) vulkaan en aan de artisanale (souvenirs-)markt. Vanavond slapen we in het Backpackers Inn-hostal in Managua. Morgenvoormiddag brengen we (als alles gaat zoals gepland) nog een begeleid bezoek aan de vuilnisbelt om dan namiddag het eerste vliegtuig richting jullie te nemen… of we dat nu willen of niet!

Ik heb geen idee of het Backpackers Inn hostal internet heeft. De vuilnisbelt morgen al niet…dat kan ik jullie nu wel al vertellen. Dus moesten we niet meer kunnen surfen op het wereldwijde web, moeten we misschien nu al afscheid nemen van jullie vanuit Nicaragua.

Misschien tot straks of morgen….anders tot overmorgen of een keertje op cafe in Sint Truiden voor een gezellige babbel. We kijken er naar uit (al blijven we liever hier nog wat drinken en babbelen…)

Saludos

Niquipo

Ps. we vertrekken hier morgen om 15.35u en zullen terug in Sint-Truiden zijn op zaterdag omstreeks 17 uur. Eventuele wijzigingen worden aan de ouders doorgegeven als ze zich voordoen.
……………………………………………………………………………………………………….

11 november 2009

hola a todos, hier weer een nieuw berichtje vanuit nicaragua! welke dag het momenteel voor jullie is, laat ik even in het midden,voor ons is het 11 november,11 uur “s avonds, en ik (kristien) ga proberen met de beste wil van de wereld hier onze super fantastische dag van gisteren (op een qwerty toetsenbord) in geuren en kleuren uit de doeken te doen…. volgt u even mee!

Na een zalige nacht in de ViaVia schoof iedereen,inclusief Jonas !, gewillig zijn voetjes onder de ontijttafel om er naar eigen keuze een Huevo Ranchero (gallo pinto, eieren, tomatensalsa, goei boter en brood) of Pepe Cabezone (drie pannekoeken met banaan en chocolade) naar binnen te werken. Het fifty’s volkswaen busje van onze vliegende hollander bracht ons uiteindelijk naar het strand van Leon waar er ons een fantastich avontuur te wachen stond,,, een boottocht door de mangrovebossen. vergezeld door twee lokale gidsen (vader en zoon) kruipen we de wit met groen geschilderde boot in en laten ons de volgende uren overvallen door de pracht van nicaragua….mangrove bossen.. iets waar we allemaal al wel eens mee te maken gehad hebben, hetzij in ons handboek van Ecologie, hetzij in een aflevering van expeditie Robinson… maar dat deze creaturen der natuur echt overweldigend kunnen zijn,,, dat hebben wij gisteren allemaal wel gemerkt. Verschillende vogelsoorten cirkelden om onze oren, rode, witte en zwarte mangroven figureerden in een prachtig beeld waarvan meteen een postkaart gemaakt zou kunnen worden, er werd ons gewezen op de kleine wonderen der natuur ( bijvoorbeeld de Bananenspin, naar het schijnt uiterst gevaarlijk, maar voor ons op een perfecte fotoshot verwijderd en ja ook een Cocodrillo oftwel Krokodil passeerde onze boot) en ik kan je maar een ding zeggen… als Biologe in spe was dit een ervaring om U tegen te zeggen… de enige persoon die nog ontbrak was David Attenborough himself om met zijn zwoele stem alles nog wat meer cachet te geven… gelukkig kroop Evert even in zijn huid en ja,de dag wa al geslaagd voor hij goed en wel begonnen was. De natuur heeft echter ook zo zijn onvoorspelbare elementen. Het water van de mangrove steeg vrij snel waardoor er niet enkel een hele boel dode vissen boven kwamen drijven (de menging het zoete en zoute water zorgt er voor dat zoetwatersoorten ‘vollopen’ met water)maar ook onze boot even geen weg meer wist met zichzelf. Onze gids kapte in de weg hangende mangrovetakken weg, maar het ontwijken van deze uitzonderlijke vingers der natuur kent zo zijn grenzen. De enige oplossing bleek even een afslag te maken richting strand. En wat was dat prachtig. Met een stuk of 14 alleen op een utigestrekt stuk zwartgeblakerd strand… een woelige zee die naar verfrissing ruikt…. Als 10 Kleine kinderen huppelden we Baywatchgewijs het water in en ja het was zalig,aangenaam,warm water. Maar aan waterpret komt ook een eind en ieder van ons beslist terug aan wal te steken… wat makkelijker gezegd dan gedaan bleek. een tiental meter van de kust konden we terug op onze benen staan, maar twee meter meer naar links bleek plots een enorme ‘kuil’ in het zand onder water te zijn gelegen. Ok. dan zwemmen we maar naar voren…. ware het niet dat de onderstroom ons ( Sofie,Tom, Nele en Kristien) meer en meer naar achter trok…. steeds verder leek het strand…. steeds zwakker werden onze armen..steeds hoger werden de golven…stees harder de ‘waterslagen’ die ons kopje onderd deden gaan…en steeds groter werd de paniek. we raakten er niet uit en ja mensen… ieder van ons heeft even gedacht ‘ en nu is het gedaan’. Hartslag 500 en niemand in de buurt.. we wensen het niemand toe. Gelukkig liet Evert zich niet kennen en gebruikte zijn redder-skills om onze twee gidsen te roepen, alleen kon hij ons niet allen redden, met 3 was de kans op succes al wat groter,.. we raken uiteindendelijk allemaal uit het water en zaten een half uur later met een ‘chipsAhoy’-koekje in onze hand nog wat na te beven. Als een bende zongedroogde tomaten kropen we aangedaan ;maar ook voldaan terug de boot in om ons terugvaart verder te zetten. Een enorme pracht aan vogels vergezelden ons terug richting baai en de prachtige zonsondergang vulde onze hoofden en harten even met een gelukzaligheid die niet echt te beschrijven valt. Op zo’n moment besef je… konden we hiervan maar een miniseconde, een minigevoel , mee naar Belgi”e nemen… Maar dat gaat niet.. en in een potje past het ook niet, dus enkel onze woorden achteraf zullen hopelijk beschrijven wat ieder van ons die avond, de bootreis, in zich om voelde gaan. Aan de baai nemen we een groepsfoto en worden we verwelkomd door een groepje kinderen dat ons hun handgemaakte schelpenkettingen verkoopt. Dankbaar om de paar cordoba’s die ze er voor krijgen, wuiven ze ons uit en rijden wij moe maar opgelucht en gelukkig terug naar huis. De zonsondergang vergezelt ons nog tot aan het hotel en daar belanden we uiteindelijk allemaal onder de douche. Eten doen we die avond in Bar Barro, een restaurant uitgebaad door de echtgenote van onze Nederlandse gids. (Sofie voelde zich al een tijdje niet goede en viel als een kleine, ietwat zieke, roos in slaap in ons hotel en ging niet mee) Vis, biefstuk, pizza of pasta.. iedereen doet zich tegoed aan de min of meer eerste Europese maaltijd. Bonen en rijst zijn lekker, maar ook ons maagje heeft af en toe nood aan iets anders. We keren al sletsend terug naar de Via Via waar iedereen moe maar tevreden onder de lakens kruipt…

Hasta manana Nicaragua….me gusta mucho

Kristien

ps. sorry voor de fouten maar dit toetsenbord kent precies niet alle gangbare tekens en symbolen.
Adios

…………………………………………………………………………………………………….

9 november 2009

Lo siento lieve lezers…het is enkele dagen stil geweest langs onze kant maar het programma liet ons niet toe om een half uurtje van internet te kunnen genieten.

Maar we zijn nog steeds alive and kicking! De ene kickt wel al wat meer dan de andere… maarja…

Gisteren onze laatste dag in Nueva Guinea  gehad. allemaal koffers gepakt en op naar een laatste spelnamiddag in zona 6. We zijn met de belgengroep alle omliggende straten afgewandeld op zoek naar kleine kinderen. We gingen zelfs tot in de huizen om ze ervan te overtuigen mee te komen met ons…en dat die ouders dat toelieten…dat snap ik nu nog steeds niet 🙂 Een hoop blanke jongeren die kleine kinderen meelokken naar ‘ergens waar het fijn is’. Maar het was fijn… Kristien introduceerde het spelletje paard en ruiter en dat was en succes. hoe het juist werkt snappen ze nu nog altijd niet heel goed maar iederen moest lachen en amuseerde zich…het belangrijkste, toch?

Snel (te snel) afscheid nemen van onze gastgezinnen en daarna op naar het hotel voor een formeel afscheidsmomnent en evaluatie van ons verblijf in Nueva Guinea. Kleine spanningen werden opgehelderd , fijne momenten nog eens in de verf gezet…kadootjes werden overhandigd, speechen vlogen ons rond de oren langs alle kanten en dan stillaan afscheid genomen van al die lieve mensen waarmee  we de voorbije 10 dagen intensief samenwerkten.

Wat toen gedaan? Gewacht….geslapen…gewacht…op de bus die om 2uur s’nachts voorbij het hotel zou komen om ons mee naar Managua te nemen.

Verder niets veel speciaals meer over deze busrit…het was donker, vreemde mensen zaten urenlang half op onze schoot, vreemde billen duwden tegen onze hoofden en er kwam maar geen einde aan.

Om kwart voor 8 s’ochtends aangekomen in Managua.  We werden opgewacht door een taxichauffeur die we via iemand in Nueva Guinea al hadden geregeld. Hobbel hobbel in 2 taxi’s naar het volgende busstation. In 1 taxi zitten we met 4 op de achterbank…op elkaar geplet…en geloof mij…dat schept een band 🙂

Met en kleine minibus worden we naar Leon gebracht, het koloniale hart van Niaragua, een uur verderop richting Pacific Ocean. In hotel Via Via, uitgebaat door enkele Belgen (Limburgers!) worden we warm ontvangen. We genieten van een heerlijk ontbijt/brunch/lunch. Van pannekoeken met chocolade en banaan tot spaghetti bolognaise…na zo’n lange reis kon alles er wel in!

Namiddag kregen we een rondleiding doorheen Leon. Een nederlandse gids bracht ons met zijn camionette tot in alle uithoeken van de stad. In een notendop: grootste kathedraal van Latijns Amerika, heilige indianenboom, geschiedenis van Nicaragua, grootste kerkhof van het land, prachtige uitzichten, oude gevangenis, vuilnisbelt… noem maar op 🙂

Nu is het 19u en over en half uurtje gaan we samen avondeten.  hier in het hotel hangt een heerlijk relaxte sfeer. we voelen ons hier heel ontspannen en dat is zeer welkom na het overdrukke programma in Nueva Guinea.

Morgen staat ons een boottocht te wachten en gaan we blijkbaar op zoek naar krokodillen … Namiddag hopen we te genieten van de grote oceaan. We doen ons best om niet te verdrinken en ook om niet opgegeten te worden door haaien of…krokodillen.

Tot ziens, hoors, kijks,…

Jullie Niquipo’s

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Donderdag 5 november, mijn verjaardag!

Dag mensen allemaal. Eerst en vooral nog maar eens een bedankje want we vinden het allemaal super leuk dat onze blog zo op de voet gevolgd wordt.

Ook wil ik de ouders van onze 6 jongeren graag bedanken voor het vertrouwen dat ze in ons stellen en ze gerust stellen dat er van de tropische storm die ging passeren niets in huis is gekomen. Niet meer dan enkele flauwe regenbuien en een licht briesje was dan ook ons deel van de orkaan. (nog steeds niet afkoelend genoeg voor mij)

Ten slotte bedank ik ook iedereen langs deze weg die mij een berichtje heeft gestuurd of mij via dit medium een leuke verjaardag heeft gewenst.

Bueno,…

Het moeten niet altijd de jongeren zijn die over hun eerste ervaringen in Nicaragua spreken want Arlette, Sofie en ikzelf beleven hier ook nog dagelijks nieuwe, interessante dingen. Gisteren was het dus mijn verjaardag, zoals hierboven al 2 maal vermeld staat en we zijn de dag begonnen om 9u aan de casa de la adolescencia en iedereen was weer min of meer op tijd. Of dit te maken heeft met het feit dat we enkel met de Belgen hadden afgesproken laat ik in het midden. Ook Sosie (Sofie’s naam hier in Nicaragua, want ze zijn hier niet zo goed met namen zoals later nog zal blijken) was weer van de partij en had wat slingers en toeters meegebracht om een klein feestje te vieren.

Na dit korte, toffe startmoment van de dag hebben we opnieuw een tour de Nueva guinea gedaan om foto’s te nemen voor een fotoproject dat we in Sint-Truiden willen doen in samenwerking met de kunstacademie. Eerst zijn we naar de school van Elba gewandeld deze ligt in la montanita, een mooi stukje ongerepte natuur in het centrum van Nueva Guinea. Onderweg naar daar kwamen we een vrachtwagen tegen die aan de wegen werkt maar er zelf niet in geslaagd was op de weg te blijven, deze truck was namelijk voor een groot deel verdwenen in de sloot ernaast. Nadat we dit even gade hadden geslaan en merkte dat er veel mensen rond stonden, zelf met tractor, maar dat er niemand echt iets van plan was te ondernemen zijn we dan maar verder getrokken naar het schooltje enkel 10-talle meters verderop.

Aangekomen in het schooltje begonnen we als ervaren fotografen allemaal onze camera boven te halen en de beelden vast te leggen die wij interessant en vastleggenswaardig vonden. Vele bloemetjes kreeg ik van de kindjes omdat 1 kind mij een bloemetje had gegeven met als gevolg dat half de bloementuin leeggeplukt was omdat de anderen natuurlijk niet konden onderdoen. Nadat we een rondleiding door het schooltje hadden gehad zijn we naar de markt geweest, onze volgende stopplaats op onze ronde. Veel lawaai, veel producten, een wirwar van kleine winkeltjes, het staat allemaal op foto.

Dan was het de beurt aan de brandweer om ons op visite te krijgen. Het huis van Shrek, uit de gelijknamige tekenfilm, was de avond ervoor de beschrijving geweest die ik van Mozes had gekregen. Hij is 1 van de 2 professionele brandweermannen die deze gemeente telt en gaf ons een rondleiding in dit half houten half stenen huisje. Wat we zagen was een muur vol gele brandweermanhelmen (een stuk of 20 want er zijn wel nog een hoop vrijwilligers die bij de brandweer zijn natuurlijk), een rek vol gasmaskers, wat gele jassen en een stuk of 5 brandslangen. Naast de brandweer “kazerne” stond een hele mooi brandweerwagen made in de USSR, bouwjaar 1945. Een zeer mooie oldtimer, maar met mooi en sjik blus je nu eenmaal geen branden dus er is dringend nood aan nieuw materiaal.

Vervolgens zetten we onze tocht verder naar het ziekenhuis van MINSA (ministerie van gezondheid) waar we een rondleiding krijgen door het hele ziekenhuis. Van de wachtkamer en de administratieve dienst over de moederzaal tot het lokaal waar ze alles steriliseren voor een operatie. De administratieve dienst beschikt niet over enkele computers zoals bij ons maar bestaat uit muren vol met papieren documenten, in de sterilisatiekamer hangt de schimmel tegen het plafond.? Toch maar beter niet ziek worden hier denk ik zo.

Ondertussen is het al middag geworden en gaan we allemaal bij onze gastgezinnen eten want om 2u namiddag vertrekken we naar la esperanzita, waar Jonas, Kristien en Nele een heuse spelnamiddag gaan houden en waar ’s avonds een feestje zal gehouden worden voor… jawel, mijn verjaardag!

Om 2u of net iets later is iedereen paraat en kunnen we vertrekken. Of neen Egon, Jonas en Aura zitten niet op de kleine vrachtwagen die ons naar daar gaat brengen maar gaat wel aan haar huis stoppen want Aura heeft veel spullen en die geraken anders niet allemaal ter plekke. Veel spullen? Wat zou dat kunnen zijn? Al snel kom ik het te weten want het verrassingseffect is hier precies nog niet uitgevonden. Hoe goed de Belgen hun best ook doen om mij afgeleid te houden, niet dat dat zo moeilijk is, toch slagen de Nica’s erin de verrassing, een piñata (uitleg volgt later), naast mij op de vrachtwagen te zetten, ook de verjaardagstaart zit niet in een doos en is dus duidelijk zichtbaar op Arlette haar schoot in de cabine van de truck. (ik zat net aan het raampje) Wat zichtbaar is, is een taart waar mijn naam verkeerd op geschreven staat en die blinkt van het gesuikerde beslag. Hmm… We lachen er eens om en erg vindt ik het niet dat het nu geen verrassing meer is, een verjaardag op zijn nica’s dan maar.

Een kwartier later komen we aan op la esperanzita en na het uitladen en het ondertussen al normale getreuzel vertrekken we weer om een 10-tal minuutjes door de modder te stappen vooraleer we aankomen op een groot, niet modderig plein waar we spelletjes kunnen spelen. Voetbal, rugby, kringspelletjes we doen het allemaal en onze jongeren merken dat een spel uitleggen aan een bende Nicaraguanen niet altijd vanzelfsprekend is. De wil om te winnen is groot, de wil om te beginnen met het spel ook, de wil om te luisteren hoe we het nu juist gaan doen ontbreekt dan weer wel van tijd tot tijd. Dit maakt het er niet makkelijker op maar een leuke namiddag is het zeker.

Nadat we allemaal of toch de Belgen, en dan ik in het bijzonder, heel vuil en heel bezweet terug keren is er tijd om ons vlug wat op te frissen. Niet zomaar de douche instappen maar zelf je water oppompen en het vervolgens in een klein kotje over je uit gieten. Achja, het is weer eens wat anders dan de “regendouchekop” die we thuis in Sint-Truiden in de badkamer hebben. Echt lang kan het douchen dan ook weer niet duren want er staat “op het vuur gebraden peliwey” op het menu en dit is koud toch niet zo lekker verzekerd aura me.

Wat is peliwey hoor ik u al vragen, wel een peliwey is een kruising tussen een schaap en een geit en wij Belgen hebben het scheit gedoopt. Niet dat het vies is, zeker niet (ook dit is een persoonlijke mening want ik ken ook mensen die het niet al te lekker vinden J), maar scheit klinkt toch leuker dan gaap en vandaar de nieuwe naam!

Tijdens het eten wordt er door onze meisjes met ongeloof gekeken naar de nica’s van het zelfde geslacht die onbeschaamd en in onze ogen zonder tafelmanieren stukken vlees van het bot scheuren. Even erbij vertellen dat dit geen kippenbotje is maar een bot om met 2 handen vast te houden, eentje zoals honden in de tekenfilms hebben. En na het eten in het dan eindelijk tijd voor de piñata. Dit is een papieren pop, gevuld met snoep die door de jarige geblinddoekt moet worden stukgeslaan. Geblinddoekt, stok, slaan? Hoor ik u weer denken. Ja het is ook echt zo gevaarlijk als het klinkt in mijn geval was Nele bijna haar hoofd kwijt en heb ik een ballon stukgeslaan die net naast de lamp hing. Ok, dan gaan we maar verder zonder blinddoek maar ook hier stopt het gevaar niet, want bij elke slag die je de pop geeft vliegt er snoep uit zijn papieren lijf en hier wordt dan ook gretig naar gepakt door de jongeren die er rond staan te kijken. Er wordt naar het snoep gegerepen dat op de grond ligt maar het (normaal gezien geblinddoekte) feestvarken blijft wel doorslaan met die stok. Een kleine tip voor jullie thuis is piñata eens in te geven op youtube, dan weet je wat ik bedoel.

Na het piñata slaan volgde dan het feestje met een glaasje rum, zoete taart en zwoele latino muziek. Hier ga ik niet verder over uitweiden, maar we hebben het beschaafd gehouden voor diegene die zich thuis afvragen of het er weer net zo aan toe ging als bij de 1^e jongerenuitwisseling. Na het feestje zijn we allemaal op la esperanzita in onze stapelbedden gekropen en gaan slapen, om ’s morgens weer fris en monter te zijn om een wandeling van iets meer dan een uurtje te houden naar het geboortebos, dit is een project van de stedenband.

Bij dit project worden elk jaar een hoop bomen geplant, hier in Nueva Guinea en in het stadspark van Sint-Truiden wordt er elk jaar 1 symbolische boom geplant met eronder een plaatje met de namen van alle kinderen erop die dat jaar geboren zijn in onze stad. Na deze wandeling zijn we dan weer teruggekeerd naar Nueva Guinea om een bezoekje te brengen aan de mercado campesino, de boerenmarkt, ook een project van de stedenband en vervolgens kon iedereen dan terug naar zijn gastgezin keren om ’s middags iets te eten.

Momenteel zijn we vrijdagnamiddag 6 november en zit ik dit tekstje te schrijven terwijl de jongeren nu aan de ingangsweg van Nueva Guinea een muurschildering over onze stedenband aan het herschilderen zijn. Vanavond staat nog een bezoek aan de universiteit in onze planning en daarna gaan we allemaal vroeg ons bedje inkruipen want zaterdag gaat een heel vermoeiende dag worden.

Zaterdag gaan we in 4 groepjes verschillende verder gelegen rurale “deelgemeentes” van Nueva Guinea bezoeken met de jongeren van de plaatselijke jeugdraad. Dit om een zicht te krijgen op hoe zij georganiseerd zijn en om ook eens kennis te maken met de niet stedelijke kant van deze gemeente. Verder gelegen wil zeggen 1, 2 en zelfs 3 uur in een pick-up rijden naar de kleinere gemeenschappen en dan nog eens een stukje stappen door modder. Proper is anders maar fijn zal het wel worden, ’s avonds gaan we dan nog vergaderen over de niquipo activiteit van zondag en daarna hebben we een afscheidsfeestje, dus ik weet niet of we morgen iets gaan kunnen posten.

Zondag staat er nog een spelactiviteit voor de kinderen op met niquipo, het programma in de namiddag in de drie zones waar ze actief zijn maar dan zullen we wel weer iets van ons laten horen.

Mijn excuses voor het vele vermelden van mijn verjaardag en bij deze doe ik het nog eens, maar het is dan ook mijn ervaring die ik hier neerpen, of neerdruk beter gezegd. Een leuke vrijdagavond nog thuis en tot binnekort.

Groetjes

Evert

…………………………………………………………………………

Nele schreef.

Woensdag 4 november ’09,  22u34 live vanuit een klein caféetje (zowat het enige hier) tegenover het park.

Vandaag was een rustige dag in Nicaragua, die voor sommigen onder ons wat tegenviel.

Na Tom gisteren was het vandaag de beurt aan Kristien en Sofie om ziek te worden.

We hebben er dus bewust voor gekozen om niet te veel te doen en onze tijd te nemen om wat te rusten. Een heel nieuw land ontdekken, kost nu eenmaal veel energie.

We hadden om 9u afgesproken aan het lokale jeugdhuis. En in tegenstelling tot de vorige keren was iedereen op tijd (met een foutenmarge van 10min.)

De eerste en enige activiteit die we nog allemaal samen deden, was een bezoek aan een vergadering van de gemeenteraad. Als je Spaans niet ideaal is (wat bij mij toch wel het geval is), is er weinig van te verstaan. Op zich maakte dat niet zo veel uit, want luisteren zat er zelfs bij de gemeenteraadsleden niet in. Ze begonnen met het overlopen van het verslag van de vorige vergadering. Dit nam zowat 3 kwartier in beslag en erna zijn ze overgeschakeld op een uitleg van onze stedenband. Ze omschreven de precieze werking ervan en hun bijdrage tot nu toe.

Nadien scheidden onze wegen. Sofie en Kristien gingen naar hun gastgezin en de rest sprong weer achteraan op de auto voor nog een bezoek aan enkele projecten.

Met de 2 chica’s gaat het ondertussen al beter. Kristien is na wat slaap, warme thee en soep terug aan de betere hand en zit nu langs mij. Sofie heeft een bezoekje gekregen van de dokter en zijn diagnose luidde: keelontsteking. Zij heeft de rest van de dag in bed doorgebracht, maar heeft nu medicijnen, dus zal hopelijk snel beter zijn.

De jongens, Arlette en ik trokken met onze rode truck door Nueva Guinea.

Eerst gingen we naar een herbebossingsproject. Vroeger was daar een stadswerkhuis, maar de locatie was slecht uitgekozen. De Rio Zapoté stroomt daar juist langs en om daar dan olie te gaan droppen in de bron van het drinkwater is niet ideaal. Het werkhuis is nu naar zone 6 verhuisd en nu zijn ze er een ecologisch park (incl. naamkaartjes voor alle bomen) aan het aanleggen. Ze zijn er verschillende bedreigde boomsoorten aan het planten ( voor de natuurkenners onder jullie, het zijn Ceiba’s, aka oerwoudreuzen). Van de kleine, jonge boompjes gingen we over naar een 100-jarig gigantisch exemplaar. We voelden ons plots allemaal heel klein. Erlangs was een grote heuvel van waarop we een heel mooi uitzicht hadden ( de vele filmpjes en foto’s volgen later). Na de afdaling, die al lopend, wandelend, of in Jonas zijn geval rollend verliep, gingen we naar een waterval. Het gaat hier niet over een metershoge die je in de films ziet, maar toch zeker de moeite waard. Er waren een paar kinderen aan het spelen, zwemmen, duiken,… En voor een bende Belgen met fototoestel en camera in de hand haalden ze graag hun tuimeltalent naar boven.

We reden dan nog langs een waterzuiveringsstation en het basebalstadion en dan begon de honger toch te komen. Voor het middagmaal gingen we naar Llamas del bosque, de plaats die bij ons bekendstaat als het restaurant waar we de lekkere (sarcasme) puree aten. We kregen vandaag trouwens een verklaring voor de rare smaak ervan. Hier gebruiken ze blijkbaar zure room in plaats van melk.

Na deze keer toch lekker te hebben gegeten, gingen we allemaal terug naar ons gastgezin voor een rustige namiddag/avond. Het was dus wat vrije invulling. Enkel Jonas en Egon hadden een afspraak met de lokale radio, die uiteindelijk door een slecht bereik toch niet is doorgegaan. De reden daarvoor zou wel eens kunnen zijn dat Ida, een tropische storm op komst is. Deze morgen is die in Nicaragua aan land gegaan en rond middernacht zou die Nueva Guinea bereiken. Dat belooft ook wel voor morgen. We hebben allemaal leuke spelletjes voorbereid, maar het gaat de hele dag regenen. Dus nu staan we nog voor een klein dilemma. Ofwel kiezen we voor onze voorbereiding en zijn we morgen allemaal doorweekt en modderig, ofwel halen we onze ervaring als fantastische (uhm uhm) scouts- en chiroleiding naar boven en steken we iets nieuw in elkaar. We zullen wel zien. Er is alleszins weer veel voor jullie om naar uit te kijken.

Het is ondertussen kwart voor 12, tijd dus voor ons om huiswaarts te trekken.

Tenzij we deze nacht door Ida worden weggeblazen, horen jullie morgen weer iets van ons!

* Omdat dit verhaal er pas vandaag (5 november) opstaat, rond de middag, kan ik jullie nog even inlichten over de naderende orkaan. Dit was wat ze op CNN te zeggen hadden: Niet zoals eerder voorspeld werd, werden we gisteren geconfronteerd met hevige storm, maar vanavond zou het wel degelijk zover zijn. Niet dat jullie je echt ongerust moeten maken want de orkaan gaat niet echt over ons trekken, wat wij hoogstwaarschijnlijk gaan ervaren, zijn de uitlopers ervan met windstoten en veel regen. Hopelijk laat genoeg zodat we toch nog van het kampvuur en het feestje kunnen genieten op la esperanzita. Winderige en af en toe al regenachtige groetjes! Evert en Niquipo

………………………………………………………………………………..

3 november 2009

Vandaag een vreemde dag. Afgesproken om 9uur, pas kunnen vertrekken om 11uur. Ze zijn dan wel altijd wat later maar deze keer hadden ze zichzelf toch wel echt overtroffen.

Op naar een finca (boerderij) in een gemeenschap een uurtje verderop. Daar weer een uur zitten treuzelen zonder al teveel duidelijkheid over wat we hier nu weer kwamen doen. Namiddag heeft Kristien alles gekregen wat haar hartje begeerde… een stukje ongerept tropisch regenwoud vol met vreemde plantjes en dieren. Ongeloofelijk mooi en zeer de moeite (maar al dat wachten hiervoor…?).

Nadien nog wat ge-baseballed met de nica’s. Af en toe durfde iemand van ons het aan zich ook te mengen in het spel en dat vinden ze natuurlijk altijd geweldig. zeker als we vallen…

Vanavond een rustige ‘belgenavond’ in het restaurant van het hotel. Even wat uitblazen, geen spaans meer, lekker eten (hoopten we toch…) en gewoon wat ventileren over de voorbije en de komende dagen.

Iedereen is moe…ontzettend moe. Als ik ons hier zie zitten  lijkt het alsof we allemaal een slag van de hamer hebben gekregen en het zandmannetje een hele kar zand in onze ogen heeft gestrooid. Maar gewoon even stil zijn is ook wel eens welkom.

Het is nu kwart voor 10 s’avonds, het regent buiten en we gaan het hier niet meer te laat maken.

Nogmaals bedankt voor de fijne reacties…iedereen wacht dagelijks vol ongeduld erop (worden jullie dan toch wat gemist?)

Tot morgen misschien… anders op z’n Nica: overmorgen…volgende week?

Slaapwel…of goeiemorgen? (hm… wat moeilijk, steeds 7uur verder denken… het maakt ons alleen maar moe…der…er?)

Liefs en een luie slaapzoen

Kristien, Nele, Jonas, Egon, Tom, Roel, Arlette, Evert en Sofie…en nog wat kakkerlakken uit elke hoek.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

2 november 2009

Egon heeft een leuk tekstje geschreven, maar wegens structurele problemen hebben we het gisteren niet gepost gekregen. Vandaar dat het vanavond pas online staat!

Hola a todos,

Vandaag was weer een zeer interessante dag in Nicaragua. Vanochtend hebben we lekker ontbeten bij Casa Aura: het gastgezin waar Jonas en ik verblijven. Een omeletje op zijn Nicaraguaans. In de voormiddag zijn we samen naar het kerkhof geweest. Ook hier vieren ze allerzielen dia de los difuntos maar dan een dagje later. Aura heeft het graf van haar grootmoeder gepoetst. Meestal praten de mensen er met hun nabestaanden. Er was zeer veel bedrijvigheid op het kerkhof. Verschillende mensen waren graven aan het opknappen. Beetje bijschilderen, beetje bijcementeren. Alles is mogelijk. Het kerkhof is veel chaotischer aangelegd dan bij ons. Er zit weinig structuur in de aanleg van de graven. Er is ook heel veel verschil tussen de graven. Ze gaan van een hoopje gras waar mensen onder liggen tot hele gebouwen met muurschilderingen en bloemen en andere versieringen. Iedereen loopt over de graven heen. Dit is heel normaal hier. Met een beetje geluk vind je ergens een ledemaat van iemand dat rondzwerft op het kerkhof.

Hierna ging Aura koken voor heel de familie. Jonas, Arlette en ik inclusief. Wij zijn met ons drieën gaan kijken op het pleintje in het park. Daar was een volleybalmatch tussen Nueva Guinea en een andere stad. Er was heel veel sfeer op het plein en de temperamenten laaiden soms hevig op. Zelfs zo ver dat de trainer een supporter een zwaaiende hand verkocht. Het escaleerde gelukkig niet en de match ging verder. Helaas heeft Nueva Guinea verloren. Maar de sfeer bleef erin zitten. Hier hebben we Niels aka Diego ontmoet. Hij is een Duitser die in plaats van zijn militaire dienst hier een jaar vrijwilligerswerk doet. Hij geeft les in een schooltje hier in de buurt.

’s Middags hebben we heel lekker gegeten. Aura heeft haar specialiteit gemaakt. Een soort stoofschotel met rundsvlees en lokale groenten, rijst en rauwkost. En de oude getrouwe fles cola van 3L op tafel. Het was de eerste keer dat heel de familie er was. De vader, moeder, haar 3 broers met hun vrouwen en het eerste kleinkind en de zus. Er was ook een Cubaanse vriend van de familie. We hebben dan ook na het eten ons cadeau voor het gastgezin afgegeven. 3 tabletten echte Belgische chocolade waarmee ze allemaal heel gelukkig waren. Aura eiste onmiddellijk een tablet op, omdat ze zot is van Belgische chocolade.

Om 14u hadden we afgesproken aan casa de la adolescencia om een vorming te geven aan de Red (de jeugdraad) rond de kernkwadranten van Offman. (een manier om vanuit je eigen positieve kwaliteiten zowel je valkuilen, je uitdagingen en je allergieën te leren kennen en dit dan toe te passen in teamverband) Dit hadden Tom en ik voorbereid. Natuurlijk was ik er zelf pas om 14u20 en de laatsten arriveerden om 14u40. In Nicaragua is een uur afspreken niet zoals in België. Alles loopt zijn gangetje en haasten om op tijd te zijn is een ongekend begrip. Het klimaat speelt hierin wel een rolletje.

De vorming op zich was uiteindelijk een succes. Maar het was een zeer moeizaam proces. Sofie heeft op een schitterende manier uitgelegd wat de bedoeling ervan was. Toen moesten we eraan beginnen en werd duidelijk dat het geen simpele bevalling was. Vooraleer we iedereen op het goede pad kregen waren we al eventjes bezig. Toen moesten we constant de gang van zaken bewaken. Uiteindelijk was het een boeiende reflectie voor de jongeren van de Red.

Nu is het 18u24 en zitten we allen, Niquipo ST en de jongeren van de Red, samen in een restaurantje te wachten op het eten. Het is ondertussen terug beginnen regenen en naar Nicaraguaanse gewoonte zal dit wel voor de hele nacht zijn. Het gekletter op de golfplaten daken zal ons weer in slaap wiegen nadat we genoten hebben van een vrij avondje.

Morgen weer meer nieuws uit een ver en tropisch land.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

2 november 2009

Kristien schrijft speciaal voor jullie hier beneden een verhaal over gisteren. Vandaag is het Allerzielen, iedereen brengt de voormiddag door met de familie en gaat waarschijnlijk naar het kerkhof om de graven van overleden familieleden te bezoeken. Namiddag organiseren Tom en Egon een workshop over kernkwaliteiten, samen met de jeugdraad. Hoe dat zal verlopen lezen jullie later wel..

Verder onze excuses dat we geen fotos publiceren op deze website. weet dat het niet makkelijk is om hier aan internet te geraken, laat staan dat er tijd is daarvoor 🙂 Maar we hebben vele fotos…filmpjes…en nog veel mooiere verhalen dan jullie hier kunnen lezen.

We genieten, we zweten, we klagen af en toe en we volgen naar overal waar de Nicaraguanen ons brengen.

Burgemeester, bedankt voor je reactie op deze weblog, ik hoop dat je je collegas in de gemeenteraad ook kan overtuigen om hier even een kijkje te komen nemen. De rest van Sint-Truiden hopen we nadien te kunnen bereiken.. maar ze zouden het zelf eens moeten proeven, ruiken, voelen en meemaken… Wat we hier zien ontroert ons enorm, maakt ons beschaamd en tegelijk heel gelukkig. Ik denk dat iedereen heel dankbaar is voor de kans die ze kregen om dit te mogen meemaken.

Ouders, ik weet niet of jullie gemist worden. Hier wordt heel goed voor ons gezorgd en zoals je kan lezen gaan jullie kinderen als nieuw en misschien wel herboren thuiskomen…

Tot later lieve mensen

Liefs,

Sofie en Niquipo

………………………………………………………………………………………………………

1 november ’09

Vooraleer ik wat vertel over onze eerste dag op las canchas (speelpleintjes)..moet ik toch ook wat vertellen over de nacht! Nele en ik (kristien) verblijven bij Andrea. Haar huis is gelegen nabij de Ranchon. Van wat we dachten dat een eerste rustige nacht zou worden bij ons gastgezin, draaide toch wel lichtjes op wat anders uit. De Ranchon is immers een soort restaurant/disco..en aangezien het hier aan de ander kant van de wereld zaterdag was, en ook hier aan de andere kant van de wereld de jeugd graag een stapje in de wereld (van Reggaeton en 50 cent) zet, werden wij getrakteerd op een nacht vol musica!!! Bailando bailando, amigos adios!! Maar die amigos zeiden niet zo snel adios…pas tegen een uur of drie besloten ze huiswaarts te keren. Nu, zoveel last van het ‘nachtlawaai’ hadden we niet, maar de twee honden onder ons raam  blijkbaar wel. Op een gegeven moment leek het of ze elkaar aan het vermoorden waren. Dit gezegd zijnde, moet ik toch ook wel bevestigen dat onze eerste nacht hier goed verlopen is. Andrea is ons zelfs twee keer moeten komen wakker maken aangezien er bij haar eerste poging niet veel beweging was. Na een douchke op Nicaraguaanse wijze (ton water, emmertje en Ecoverdouchegel : meer heb je niet nodig) schuiven we aan tafel. El  primer desayuno (ontbijt) bestond, in tegenstelling tot wat we verwachtten, niet uit bonen met rijst , maar wel uit …cornflakes!!! Verwonderd als we waren speelden we tevreden onze gouden vlokken naar binnen (onze mama vertelde wel dat dit geen dagelijkse kost was. Enkel wanneer ze gehaast zijn) en eindigden met een sandwichke en een kop koffie. Na het ontbijt werden we verwacht in la casa de adolescencía (soort van jeugdhuis). En denkend dat we veel te laat zijn, draaien we de hoek om en zien……….nog niemand!  In nicaragua is niemand op tijd. Wandelen doe je hier zoals je dat in België op zondag doet in het park….traag. Je haasten? Nergens voor nodig. Tien minuten te laat? Iemand anders zal wel een half uur te laat zijn…Iets waar wij Belgen nog wat aan moeten wennen, maar het heeft wel iets en het zou niemand in België pijn doen hier een voorbeeld aan te nemen. Uiteindelijk komt iedereen druppelsgewijs aan en  kunnen we toch vertrekken. Vandaag gaan we spelletjes spelen in zona 5 en 7 op las canchas (de pleintjes ginds). La camioneta vertrekt met een eerste lading Niquipo’s Nueva Guinea en de geluidsinstallatie en tent. Een half uur later wordt de rest opgepikt. Aangekomen op la cancha van zone 5 wordt de muziekknop omgedraaid en de kinderen bijeen geroepen. Als nieuweling is het allemaal nog wat onwennig, maar als snel komen er enkele kinderen op het pleintje lopen en begint de boel wat los te draaien. Het duurt niet lang of we zijn een eerste spelletje aan het spelen…en er volgen er nog meer (allemaal voorbereid door Niquipo NG)…Gorda Berta (dikke berta), een versie van vlaggenroof maar dan met snoepjes,…etc. en dan worden ook de boekjes boven gehaald . Libros para niños. Kinderen verzamelen zich rond Aura die met de microfoon een interactief boekje voorleest. Leerrijk voor hen..en ook voor ons natuurlijk (ons spaans is niet zo fantastisch!). Al snel nemen enkele niquipo’s het initiatief en zie je overal groepjes zitten en het enige wat hun aandacht trekt is het boek waaruit voorgelezen wordt. Deze voormiddag is naar mijn mening al geslaagd. Niet enkel besef ik nu dat onze conditie nul de botte voorstelt ..en in deze hitte, nog minder dan nougabollen of nul de botte. Deze kinderen rennen en lopen en spelen en wij als Belgische kreeften lopen daar wat te puffen. Maar niet iedereen geeft zich gewonnen en we spelen dapper door. En wanneer ik op een bepaald moment door een meisje meegenomen wordt  naar een schommel begin ik haar enthousiast te duwen; er lag een plas water (lees: modder) onder de schommel maar zapatos arriba (voetjes omhoog) en schommelen maar. In al mijn enthousiasme zet ik een stap die vijf centimeter te ver was en begin ik te schuiven….en te schuiven… en al snel beland ik gedeeltelijk met mijn beige zuivere short in de modder. Een vrouw die net haar auto aant wassen was spuit de modder van mijn benen, maar de littekens der veldslag blijven duidelijk aanwezig. Bij terugkomst op het pleintje wordt er dan ook gemoedelijk naar (met) mij gelachen. Aiaiaia..la chela (de blanke). Maar het kan me niet veel schelen.. voel me goed (vooral na mijn Gatorade-drankje! Dat is een drankje tegen uitdroging, zoals aquarius). Na alle spelletjes zetten we onze ‘reis’ verder naar la canha in zona 7. Hier is het wel andere koek. Veel armzaliger,als ik dat mag zeggen; enkele jongeren op het plein zijn net aan het voetballen en zijn niet geïnteresseerd in wat wij er komen doen. Ons eten wordt gebracht en na Pollo con arroz met een ensalada en tortilla, beginnen we hier aan onze ‘missie’. Muziek aan, en niet veel later spelen we Gallo Pinto (niet enkel de locale specialiteit : bonen met rijst) maar ook een spelletje. Gallo , gallo ,gallo…. PINTO!!!!! de gene in de kring die getikt wordt wanneer er pinto gezegd wordt moet lopen om het kindje dat “gallo gallo gallo” zei  te tikken.,….één twee drie piano, boekjes lezen… hetzelfde verhaal..en hetzelfde gevoel. Het maakt toch wel wat uit wat ze hier doen. De kinderen lachten allemaal, waren blij, hier en daar eentje die wat schuchter is, maar uiteindelijk krijg je ze allemaal zo ver dat ze toch even komen meespelen. Dat gevoel werd vooral versterkt nadat we naar het huis van Jonathan gingen. Jonathan is een jongetje dat Arlette twee jaar geleden voor het eerst ontmoette en dewelke ze besloot wat te helpen (arlette geeft geregeld petjes, T-shirts, boekjes,..mee zodat hij weer wat verder kan. Ook soms wat cordoba’s om nieuwe schoenen te kopen of iets anders.) Jonathan heeft haar al lang niet meer  gezien, maar nu ze hier was wou hij dat ze even naar zijn huis kwam. Met tranen in de ogen kwam Arlette terug en vertelde ons wat ze gezien had..en ook wij mochten (moesten) even gaan kijken. Heel ongemakkelijk was dat moment. Jonathan woont met zijn familie (mama en zes andere kinderen, papa gestorven) in een houten hutje van zo’n twintig vierkante meter..geen elektriciteit, geen vloer (enkel aarde), golfplaten dak, enorm vuil, geen omgeving voor zo’n kleine kinderen…toilet buiten gemaakt met houten takken en een stuk plastiek….. Om daar dan zo in zijn huis te staan…ergens wil je niet dat hij zich slecht zou voelen, want hij doet zijn best, maar aan de ander kant kan je niet anders dan denken: wat zijn de kinderen in België verwend…rotverwend!! Dat is toch wat bij mij opkwam. Dat hij alle spullen die hij van Arlette kreeg (ook brieven ed) zorgvuldig bijgehouden had, bewees dat het echt wel iets uitmaakt voor zo’n jongen…. Dat was de keerzijde van alles, van deze blije dag vol lachende kinderen. Dan besef je dat er achter die lach ook een heel ander verhaal zit dan gewoon ‘een schattig lief kindje’. Ze zijn echt blij dat er spelletjes zijn ,dat er jongeren zijn die zich iets aantrekken van hun ‘lot’…. Dat het niet zomaar een ‘druppel is op die hete plaat’..die druppel is zeer welkom als is hij alleen of klein. Terwijl we terugkeerden naar het pleintje zagen we nog wat kinderen hier en daar aan een deurtje staan,verwonderd wat die blanken daar kwamen doen, lachend omdat ze niet beter weten…en ook zij verdienden die ene moment wel wat aandacht, en ook zei speelden een half uur later vrolijk mee met de rest van de kinderen. Het spelen werd een eind gemaakt. Niet door ons..wel door el tiempo nicaraguense…REGEN! Alle spullen in de camionette, en vervolgens ook wij. ‘Wij’ bestonden vooral uit een groep gillende meisjes en enkele chicos cheles. Uitgewuifd door de plaatselijk macho’s (en ik moet het erbij zetten van de rest al wil ik niet: ik,Kristien, kreeg een ‘ Hééé  Christin ..adios!!’…vergezeld van  een handkus ….geen idee hoe die jongen aan mijn naam kwam) reden we terug naar het jeugdhuis. Daar evalueerden we de voorbije dag. Wat was goed, wat was slecht, wat moet er veranderd worden, en vooral… hoe moeten we dit veranderen. Er kwamen vele dingen boven die al wat langer een pijnpunt zijn binnen Niquipo NG. Maar er kwamen ook oplossingen..die we volgende week zondag gaan uitproberen! Uiteindelijk belandden we terug thuis bij ons gastgezin om samen te eten. En deze zondag was in ons gastgezin toch wel wat speciaal. De vader (Alvaro) van ons gezin werkt heel de week op de finca (boerderij) en is enkel op zondag en donderdag thuis (net zoals de mama ook, de zeven kinderen zijn dus grotendeels alleen thuis). Mama Raquel had uitbereid gekookt (gallo pinto, met crema, cuajada (een soort een zelfgemaakte kaas), gefrituurde bananenschijftjes (zowel platanos verde y azullo), en gefrituurd varkensvlees)..en het was een hele aangename zondagavond. Veel verteld en gelachen…een gemoedelijke sfeer rond de tafel..heel wat anders dan onze zondagavonden achter TV (al heeft gezamenlijk naar de bomma gaan om ‘vloi’ te eten en later Witse, de Parelvissers, of iets anders bekijken ook wel zijn charmes) We sloten af met een kop Tivio (een drankje bestaande uit warme melk, kaneel, maismeel en cholade…en voor de zoetekauwen onder ons: nog wat suiker erbij)…….

Een dag waarop ik veel van Nicaragua leerde kennen. Haar natuur en schoonheid, haar bevolking en gewoontes,haar gemoedelijke, aangename, warme sfeer…maar ook haar pijnpunten, haar littekens van vroeger periodes, …haar wil om iets te veranderen…en haar onmogelijkheid om alles wat nodig is te veranderen….

Hasta la proxima…

Y besos

Kristien

………………………………………………………………………………………………..

Ondertussen is het zaterdagmiddag hier (de echte fans onder jullie kunnen dus 2 berichten op een dag lezen..)

Iedereen is vanochtend naar zijn gastgezin vertrokken. ze waren wat nerveus maar daar was helemaal geen reden toe. Iedereen was er om hen een warme ontvangst te geven en naar het huis te brengen. Nele en Kristien slapen bij Andrea, Tom en Roel bij Yuri en Egon en Jonas bij Aura. Allemaal vreemden voor jullie maar geen zorgen… iedereen weet zijn plan hier ondertussen al wat te trekken.

Gisterenavond in het hotel aangekomen en ontvangen door een hele hoop mensen van Niquipo, de jeugdraad en het gemeentebestuur. Een totale verassing was toen ze vroegen om allemaal naar voren te komen om zich voor te stellen. Oh nee… wat moeten we zeggen…ik kan geen spaans…ze gaan lachen met mij…hoe zeg je dit en dat? Maar het was een fijne ervaring…zeker om naar te kijken 🙂

Nadien nog wat gezellig nagepraat met de groep en een fris pintje gedronken. Roel heeft zich al helemaal ingeburgerd bij de nicas en heeft tot 4 uur vanacht buiten wat rondgehangen met enkele jongeren in het hotel. En vanochtend niet uit zijn bed kunnen natuurlijk… 😉

Namiddag rondleiding in Nueva Guinea…iedereen gaat weer grote ogen opentrekken…we doen hier bijna niets anders 🙂

Maar het is fijn, iedereen is er nog bij en we worden beetje bij beetje meer Nica..

De gsms van jullie kindjes werken hier niet allemaal. Geen zorgen daarover, we proberen via deze weg regelmatig contact op te nemen.

Bedankt ook voor de fijne reacties, leuk dat jullie wat meeleven met ons hier.

Tot de volgende!

Sofie in naam van Niquipo…

ps: de zon schijnt, het is vreselijk warm en vochtig en we hopen stiekem op een fris spatje regen..maar dat zullen we later vandaag nog wel krijgen waarschijnlijk.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Mijn eerste indruk van Nicaragua

Raul Schevernels

Toen ik twaalf jaar oud was, had ik alles wat ik wou. Het eerste jaar middelbaar onderwijs begon, en daar hoort natuurlijk nieuwe kledij bij. Ik kreeg mooie, dure kleren en zat al met mijn gedachten vier jaar verder, want dan zou ik een bromfiets kopen. Bovendien waren mijn punten goed, dus ik dacht dat ik dat wel verdiende.

In Managua, de hoofdstad van Nicaragua, verdient Djara, ook twaalf jaar, tien cordoba voor een kunstwerkje gemaakt van de bladeren van een kokospalm. Dit is ongeveer een halve dollar voor een werkje dat net geen tien minuten duurt. Bijna een half uur lang loopt het meisje, samen met haar nog jongere vriendjes, met ons mee om toch maar wat geld te verdienen. De tros bladeren sleept ze de hele dag met haar mee. Haar kleren zijn oud, versleten en redelijk vuil. Van school is er bij haar geen sprake, laat staan van goede punten.

Vijf minuutjes van het nationale paleis, een groot luxueus en kleurrijk gebouw, ligt een enorme vuilnisbelt. Plastieken bergen hoger dan de meeste huizen branden naast elkaar. Daartussen, bijna onzichtbaar door de rook, wandelt een meisje op haar blote voeten rond, richting een van de huisjes die iets verder langs een afvalberg staan.

Welkom in Nicaragua. Dit is de cultuur hier, en naar deze meisjes wordt niet meer omgekeken. Het is algemeen aanvaard dat dit zich hier voordoet. De Nicaraguaanse Niquipo’s praten wat met elkaar, terwijl de Belgische leden hun ogen uitkijken en eventjes niet weten wat zeggen. Dit stilzwijgen blijft voor sommigen zelfs de hele dag: zo’n verschillende cultuur valt soms moeilijk te bevatten, maar is schitterend om mee te maken. Auto’s die bij ons als oud en verroest worden gezien, rijden hier vrolijk rondtoeterend over de wegen rond. Enkel oude Amerikaanse schoolbussen die rechtstreeks uit The Simpsons zijn komen rijden, vervoeren de mensen van plaats A naar B: een magnifiek zicht. De ramen van ons busje staan open, en de warme maar vochtige lucht doet ons allen zweten en aan elkaar plakken. De geur van deze lucht is een mengeling van uitlaatgassen en gefrituurd eten van de standjes die overal langs de weg staan. Bij elk rood licht staat de weg vol met mensen die water, snoepjes, posters en stickers verkopen, ofwel je ruit komen wassen. De busrit van Managua naar Nueva Guinea, ons eindstation, duurde vier uurtjes. Op deze busreis viel niets te doen maar wel alles te zien: als je gewoon uit het raam bleef kijken, verveelde je je niet. Je komt ogen te kort om alles op te nemen en te verwerken: tijdens deze vier uur in de bus in Nicaragua beleef je bijna evenveel avonturen als je hele leven in Sint-Truiden.

Misschien tot morgen…

Beso,

Niquipo

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

29 oktober – vertrek en aankomst

Vanavond om 19.30u (voor jullie vannacht om 2.30u) aangekomen in Managua na een vermoeiende dag in het vliegtuig.De tijd kroop voorbij, de spieren werden alsmaar stijver maar iedereen des te vindingrijker om zich in allerlei oncomfortabele posities te wringen in dat oh zo kleine vliegtuigstoeltje. We vlogen van Brussel naar Amsterdam, vervolgens 11,5 uren naar Panama en uiteindelijk naar nog een uur Managua. Maar we mochten niet klagen: lekker eten, vriendelijk KLM-personeel en een veel te ruime keuze aan films en muziek om de tijd te doden. Aangekomen in Managua ziet de hele groep er wat bleekjes en afgemat uit, en zo voelen we ons ook. Maar algauw zien we een hoop Nicaraguanen van achter het glas enthousiast wuiven en springen wanneer ze ons zien tevoorschijn komen. We voelen ons meteen welkom en iedereen wordt onmiddellijk in het èchte nica-leven gesmeten. Er wordt hevig heen en weer gepraat, het spaans vloeit rijkelijk, de vochtige hitte komt ons tegemoet en alles voelt aan als complete chaos. Maar onze Nicaraguaanse vrienden hebben alles onder controle. De bagage wordt in de koffer van een grote truck geladen, en wij allemaal in de koffer van een andere truck. Met onze haren in de wind genieten we van la vida viva (het levendige leven) in de straten van Managua. Rijvakken kent men niet, verkeersregels al evenmin. We houden halt bij een plaatselijke comedor en schuiven aan bij een buffet vol met Nicaraguaanse lekkernijen. Even schrikken wel, want dat ziet er wel wat anders uit dan thuis… maar iedereen proeft van wat we de komende 2 weken nog zeker 2 à 3 keer per dag zullen eten: kip, rijst en… bonen! Achter ons wordt een straathond doodgereden… snel even aan de kant slepen… een emmertje water om het bloed weg te spoelen en we kunnen weer… slik. Een tafel vol blanken en veel teveel eten: de hemel op aarde voor een stel straatkinderen. Ze bedelen om geld en hangen wat rondom onze tafel te treuzelen. Geld geven kunnen we niet doen…wel al onze overschot aan eten. Alle rijst en kip verdwijnen al snel in enkele plastic zakken en 3 kinderen vertrekken voldaan weer naar…huis? Veel nieuwe indrukken om te verwerken, maar deze eerste avond heeft bij velen al heel wat losgemaakt. De frisse douche is welkom en dat zachte hotelbed al helemaal.

Morgenvroeg allemaal gepakt en gezakt om 8uur voor een Managua- rondrit en een lange rit (alweer…) richting Nueva Guinea. Daar zullen we de komende 10 dagen in een gastgezin doorbrengen. Wie dat zullen zijn zien we morgen pas… Tot het volgende bericht allemaal, wij missen jullie hier nog lang niet hoor!

Saludos, abrazos, besos,…

Niquipo